Με κομμένη την ανάσα αναμένουν σήμερα (12.9.25) την «ετυμηγορία» του αμερικανικού οίκου αξιολόγησης Fitch σε σχέση με την πιστοληπτική ικανότητα της Γαλλίας, δηλαδή την δυνατότητα της να αναχρηματοδοτεί το δημόσιο χρέος της.
Σε περίπτωση υποβάθμισης του δημοσίου χρέους της Γαλλίας από «ΑΑ-» σε «Α+», σύμφωνα με το γερμανικό τύπο, θα μπορούσε να πυροδοτηθεί ένα νέο κύμα αύξησης των αποδόσεων των γαλλικών και γενικότερα των ευρωπαϊκών ομολόγων (κάτι που θα μπορούσε να ακριβύνει και το επιτόκιο δανεισμού και των προσεχών ευρω-ομολόγων τα οποία θέλει να εκδώσει η Κομισιόν πχ για την άμυνα).
Πυροδότης μία τέτοιας εξέλιξης δεν είναι άλλος από την πτώση του Γάλλου πρωθυπουργού Μπαϊρού την περασμένη Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2025 και η πολιτική αβεβαιότητα η οποία συνεχίζει να υπάρχει στη χώρα, ακόμα και μετά την προχθεσινή (10.9.2025) τοποθέτηση του νέου πρωθυπουργού (Σεμπαστιάν Λεκορνί).
«Η Γαλλία δεν έχει παρουσιάσει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό εδώ και 51 χρόνια»
Όταν ο Φρανσουά Μπαϊρού εμφανίστηκε ενώπιον του Κοινοβουλίου αυτή την εβδομάδα για να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, επισήμανε πως «η Γαλλία δεν έχει παρουσιάσει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό εδώ και 51 χρόνια».
«Κυρίες και κύριοι, έχετε τη δύναμη να ανατρέψετε την κυβέρνηση, αλλά δεν έχετε τη δύναμη να σβήσετε την πραγματικότητα!» φώναξε ο Μπαϊρού στην ολομέλεια της Εθνοσυνέλευσης. Λίγο αργότερα, όπως αναμενόταν, η ψήφος εμπιστοσύνης του απέτυχε. Η πλειοψηφία των βουλευτών δεν ήταν πρόθυμη να υποστηρίξει τον προϋπολογισμό λιτότητας του Μπαϊρού.
Το επίπεδο χρέους της Γαλλίας ανέρχεται στο 118% του ΑΕΠ, ή λίγο πάνω από 3,4 τρισ. ευρώ. Παράλληλα με τη Γαλλία, η Ιταλία, με 3,2 τρισ. ευρώ (σχεδόν 140% του ΑΕΠ), αντιπροσωπεύει ένα άλλο πέμπτο του χρέους της Ευρωζώνης. Η Γερμανία, η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, έχει παρόμοιο μερίδιο (αν και πολύ χαμηλότερο ως ποσοστό του ΑΕΠ).
Η Γαλλία βρίσκεται ήδη στη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος της ΕΕ και υπόκειται σε αυξημένο έλεγχο από τους αξιωματούχους των Βρυξελλών – αλλά αυτό έχει επιτύχει ελάχιστα μέχρι στιγμής. Ωστόσο, οι αυξανόμενες αποδόσεις των ομολόγων δεν μπορούν να αγνοηθούν, τονίζει η Handelsblatt.
Τα ασφάλιστρα κινδύνου των γαλλικών κρατικών ομολόγων σε σύγκριση με τα γερμανικά ομολογιακά δάνεια είναι πλέον υψηλότερα από αυτά της Ελλάδας, μιας χώρας που επλήγη από την κρίση του ευρώ, και έχουν μάλιστα ξεπεράσει προσωρινά αυτά της Ιταλίας.
Η βραδυφλεγής βόμβα χρέους που έχει ανάψει στη Γερμανία
Αποτελεί, όμως, η Γαλλία, «εξαίρεση»; Η Γερμανία, τουλάχιστον με την πρώτη ματιά, βρίσκεται σε αρκετά άνετη θέση. Ο δείκτης χρέους είναι μόλις 64% του ετήσιου οικονομικού προϊόντος (ΑΕΠ). Αυτό είναι το μισό του χρέους που επωμίζονται οι ΗΠΑ και η Γαλλία. Ωστόσο, το εθνικό χρέος θα αυξηθεί επίσης ραγδαία στη Γερμανία τα επόμενα χρόνια.
Το διευρυμένο περιθώριο χρέους θα χρησιμοποιηθεί για να «καλύψει τα υπάρχοντα κενά του προϋπολογισμού ή να χρηματοδοτήσει έργα πέρα από την άμυνα ή τις υποδομές». Έτσι, από τα 69 δισ. ευρώ πρόσθετου χρέους φέτος, μόνο περίπου 16 δισεκατομμύρια ευρώ θα ήταν εγγυημένο ότι θα εισρεύσουν στην άμυνα και τις υποδομές, υπολογίζει η Bundesbank. «Συνολικά, το χρέος απειλεί να αυξηθεί χωρίς να ενισχυθούν οι αμυντικές δυνατότητες και οι υποδομές στον ίδιο βαθμό».
Η γερμανική αγορά ομολόγων στέλνει ήδη ένα αδιαμφισβήτητο μήνυμα ότι ο απερίσκεπτος δανεισμός έχει ένα τίμημα. Στο 3,41%, το 30ετές ομοσπονδιακό ομόλογο έφτασε πρόσφατα στο υψηλότερο επίπεδό του εδώ και 14 χρόνια. Η ζήτηση για γερμανικά χρεόγραφα έχει επίσης περιοριστεί πρόσφατα. Ένα σημάδι ότι το κόστος τόκων θα μπορούσε να συνεχίσει να αυξάνεται.
Ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πλήρωνε λίγο κάτω από τέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ σε τόκους ετησίως κατά τη φάση χαμηλού επιτοκίου, το κόστος των τόκων στον προϋπολογισμό έχει πλέον αυξηθεί στα 30 δισεκατομμύρια ευρώ. Και σύμφωνα με το οικονομικό σχέδιο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αυτά τα νέα χρέη θα υπερδιπλασιαστούν έως το 2029.
Αυτό περιορίζει το περιθώριο ελιγμών για τις μελλοντικές κυβερνήσεις. Ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δαπανά επί του παρόντος περίπου το 6% τοις εκατό του προϋπολογισμού της σε τόκους, αυτό θα μπορούσε να αυξηθεί στο 13% έως το 2040, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ifo.
Αλλά μόνο εάν το επιτόκιο για το νέο χρέος παραμείνει χαμηλό. Εάν αυξηθεί έστω και ελαφρώς, ο λόγος των επιτοκίων θα αυξηθεί σε περισσότερο από 16% έως το 2040.
Αυτό απειλεί τη Γερμανία, κάτι που βιώνουν και άλλες χώρες αυτή τη στιγμή. «Σε πολλές οικονομίες, η εξυπηρέτηση του χρέους είναι τόσο υψηλή όσο οι δαπάνες για την εκπαίδευση, την άμυνα ή τις δημόσιες συντάξεις», δηλώνει η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS), ένα είδος κεντρικής τράπεζας για τις… κεντρικές τράπεζες.
Η απότομη αύξηση του κόστους των τόκων θα είχε τουλάχιστον ένα θετικό αποτέλεσμα, σύμφωνα με τον επικεφαλής του Ifo, Clemens Fuest. Αυτό θα άφηνε λιγότερα χρήματα για άλλες εργασίες, «γεγονός που αυξάνει την πίεση για μεταρρυθμίσεις».
Μέχρι στιγμής, ωστόσο, ο Klingbeil έχει ανοίξει κυρίως νέες τρύπες στον προϋπολογισμό προτιμώντας να επιλύει συγκρούσεις εντός του ομοσπονδιακού συστήματος διαθέτοντας δισεκατομμύρια περισσότερα σε κρατίδια και δήμους. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και τα κρατίδια ξεμένουν από χρήματα.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) αναμένει ότι το παγκόσμιο δημόσιο χρέος, ως ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ, θα αυξηθεί κατά 2,8 ποσοστιαίες μονάδες φέτος, φτάνοντας στο 95,1%. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας, το παγκόσμιο δημόσιο χρέος θα φτάσει το 100% του ΑΕΠ, «ξεπερνώντας την κορύφωση που παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας».
Και αυτή είναι η πρόβλεψη, η οποία προϋποθέτει φυσιολογική ανάπτυξη. Το ΔΝΤ προβλέπει επίσης ένα αρνητικό σενάριο. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, το παγκόσμιο δημόσιο χρέος θα μπορούσε να αυξηθεί σε περίπου 117% έως το 2027, φτάνοντας «σε επίπεδο που δεν έχει παρατηρηθεί από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».
«Τα δημόσια οικονομικά ήταν ήδη πιεσμένα και τα επίπεδα χρέους ήταν υψηλά σε πολλές χώρες», αναφέρει το τελευταίο «Fiscal Monitor» του ΔΝΤ. Τώρα, αναδύονται περαιτέρω κίνδυνοι: δασμολογικές συγκρούσεις, αυξανόμενες αποδόσεις κρατικών ομολόγων στις μεγάλες οικονομίες, υψηλότερα ασφάλιστρα κινδύνου για τις αναδυόμενες αγορές και αυξανόμενες στρατιωτικές δαπάνες, ιδίως στην Ευρώπη.
Στην «Έκθεση για το Παγκόσμιο Χρέος», ο ΟΟΣΑ εκτιμά ότι οι βιομηχανικές χώρες θα εκδώσουν κρατικά ομόλογα αξίας 17 τρισ. δολαρίων φέτος, «ένα ρεκόρ». Ο δανεισμός από τις αναπτυσσόμενες και αναδυόμενες χώρες έχει επίσης αυξηθεί απότομα, από περίπου 1 τρισ. δολάρια το 2007 σε 3 τρισ. δολάρια πέρυσι.
Eκτός από το χρέος των μελών της ΕΕ, υπάρχει και το χρέος της ίδιας της ΕΕ: Ανέρχεται σε 800 δισ. ευρώ!
Ωστόσο, κανείς στις Βρυξέλλες δεν θέλει να ακούσει για την απειλή μιας κρίσης του ευρώ – πόσο μάλλον να μιλήσει γι’ αυτήν, σημειώνει το ίδιο δημοσίευμα.
Στην ετήσια ομιλία της για την Κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (10.9.25), η Πρόεδρος της Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δεν ανέφερε ούτε μία φορά τη λέξη «χρέος», τονίζει η Handelsblatt.
Κι όμως, η ίδια η Koμισιόν αντιμετωπίζει πλέον πρόβλημα χρέους. Από την αρχή της πανδημίας, η Κομισιόν έχει συγκεντρώσει περίπου 800 δισ. ευρώ στις αγορές για το ταμείο ανάκαμψης από τον κορονοϊό. Τώρα είναι η ώρα να τα αποπληρώσει: Το προσχέδιο για τον επόμενο μακροπρόθεσμο προϋπολογισμό της ΕΕ (2028 έως 2034) διαθέτει 24 δισ. ευρώ ετησίως για την εξυπηρέτηση του χρέους. Αυτά τα χρήματα είτε λείπουν αλλού – είτε πρέπει να αντισταθμιστούν με την αύξηση των συνεισφορών από τα κράτη μέλη.
Οικονομολόγοι όπως ο Guntram Wolff από το think tank Bruegel συνιστούν να μην αποπληρωθεί πλήρως το χρέος, αλλά να αναχρηματοδοτηθεί με νέα ομόλογα της ΕΕ. Αυτό θα έδινε στην Επιτροπή μεγαλύτερη ευελιξία στον προϋπολογισμό της. Ωστόσο, η γερμανική κυβέρνηση το απορρίπτει: Θέλει να αποτρέψει το χρέος της ΕΕ από το να γίνει ο κανόνας.
Οι υποστηρικτές του νέου χρέους της ΕΕ επικαλούνται τον πρώην πρόεδρο της ΕΚΤ, Mario Draghi. Συνιστά την κοινή χρηματοδότηση ευρωπαϊκών δημόσιων αγαθών, όπως η αεράμυνα ή τα μεγάλα έργα υποδομών. Αυτό θα εξοικονομούσε κόστος μακροπρόθεσμα, υποστηρίζει ο Ιταλός.
Η von der Leyen έχει εν μέρει αποδεχτεί αυτές τις εκκλήσεις: Στην πρότασή της για μακροπρόθεσμο προϋπολογισμό, προτείνει δύο ειδικά ταμεία που χρηματοδοτούνται από χρέος εκτός του τακτικού προϋπολογισμού:
- Το ένα θα διανείμει δάνεια χαμηλού επιτοκίου συνολικού ύψους 150 δισ. ευρώ στις κυβερνήσεις. Θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν για τη χρηματοδότηση υποδομών, αμυντικών έργων ή ακόμα και ψηφιοποίησης.
- Το δεύτερο είναι ένας «μηχανισμός κρίσης» 395 δισ. ευρώ που μπορεί να ενεργοποιηθεί μόνο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης – και μόνο εάν συμφωνήσουν και τα 27 κράτη μέλη.
Η επικίνδυνη έκρηξη χρέους δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση στην Ευρωζώνη. Το δημόσιο χρέος στη Μεγάλη Βρετανία έχει φτάσει σχεδόν στο 100% του ΑΕΠ. Το βάρος των τόκων σε αυτό το χρέος θα ανέλθει στο 8,3% των δημόσιων δαπανών φέτος, μεγαλύτερο από τα κονδύλια του προϋπολογισμού για την εκπαίδευση, την άμυνα ή τις επενδύσεις.
Οικονομολόγοι όπως ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης Willem Buiter προειδοποιούν ότι η πίεση από τις χρηματοπιστωτικές αγορές στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Keir Starmer θα είναι «τουλάχιστον τόσο αποτελεσματική όσο η πίεση από το ΔΝΤ τη δεκαετία του 1970». Τότε, το ΔΝΤ ανάγκασε τη Βρετανία, η οποία απειλούνταν με εθνική χρεοκοπία, να υιοθετήσει ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας.
Πηγή: www.newsit.gr