Μέρες που είναι όλο και κάπως η λέξη «μαγεία» κυριαρχεί στο μυαλό μας. Θέλεις η «μαγεία των Χριστουγέννων»; Θέλεις «η μαγεία των γιορτών» εν συνόλω;
Τέλος πάντων, όπως και να έχει λίγο τα φωτάκια, λίγο ο Άγιος Βασίλης, λίγο τα έλκηθρα θέλουμε δε θέλουμε όλο και σκεφτόμαστε τη λέξη. Βέβαια, η μαγεία αυτή, έχει, θα έλεγε κανείς μια θετική χροιά. Η λέξη «μάγισσα» όμως, όχι και τόσο.
Θεωρίες επί θεωριών και έρευνες επί ερευνών έχουν έρθει να αποδείξουν το τεράστιο μύθευμα γύρω από την ιδέα της «μάγισσας» με το έργο της Σίλβια Φεντερίτσι να ξεχωρίζει υπέρλαμπρα εξηγώντας μας την ιστορία γύρω από τη δαιμονοποίηση του γυναικείου φύλου.
Βέβαια, μια τέτοιου είδους εξιστόρηση θα απαιτούσε τον αριθμό των σελίδων του «Κάλιμπαν και της Μάγισσας», κάτι που είναι κάπως αδύνατο να συμβεί εδώ. Κάτι όμως που ίσως που θα μπορούσε να λάβει χώρα εδώ είναι το να θυμηθούμε όλα εκείνα τα παράξενα τεστ που λάμβαναν χώρα κατά το 17ο αιώνα με σκοπό να διαπιστωθεί εάν το εξιλαστήριο θύμα πρόκειται πράγματι για περίπτωση μάγισσας ή όχι – ένα είδος βασανιστηρίων στην πραγματικότητα που θα έκριναν αν αξίζει η όχι να κάψουν κάποια ζωντανή.
Το Κολύμπι
Στο πλαίσιο της διαβόητης «δοκιμασίας κολύμβησης», οι κατηγορούμενες μάγισσες σύρονταν στην πλησιέστερη λίμνη νερού, γδύνονταν μέχρι τα εσώρουχα, δένονταν και στη συνέχεια ρίχνονταν στο νερό για να δουν αν θα βυθιστούν ή θα επιπλεύσουν. Δεδομένου ότι οι μάγισσες πίστευαν ότι είχαν απορρίψει το μυστήριο του βαπτίσματος, πίστευαν ότι το νερό θα απέρριπτε τα σώματά τους και θα τις εμπόδιζε να βυθιστούν.
Σύμφωνα με αυτή τη λογική, ένα αθώο άτομο θα βυθιζόταν σαν πέτρα, αλλά μια μάγισσα απλώς θα έβγαινε στην επιφάνεια. Το θύμα είχε συνήθως ένα σχοινί δεμένο γύρω από τη μέση του, ώστε να μπορεί να ανασυρθεί από το νερό αν βυθιζόταν, αλλά δεν ήταν ασυνήθιστο να συμβαίνουν τυχαίοι θάνατοι από πνιγμό.
Η κολύμβηση μαγισσών προήλθε από τη «δίκη στο νερό», μια αρχαία πρακτική όπου ύποπτοι εγκληματίες και μάγοι ρίχνονταν σε ορμητικά ποτάμια για να επιτρέψουν σε μια ανώτερη δύναμη να αποφασίσει για τη μοίρα τους.
Το έθιμο αυτό απαγορεύτηκε σε πολλές ευρωπαϊκές επαρχίες τον Μεσαίωνα, για να επανεμφανιστεί τον 17ο αιώνα ως πείραμα μαγισσών, και διατηρήθηκε σε ορισμένες περιοχές μέχρι και τον 18ο αιώνα. Για παράδειγμα, το 1710, το κολυμβητικό τεστ χρησιμοποιήθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο εναντίον μιας Ούγγρας με το όνομα Dorko Boda, η οποία αργότερα ξυλοκοπήθηκε και κάηκε στην πυρά ως μάγισσα.
Η προσευχή
Η μεσαιωνική σοφία θεωρούσε ότι οι μάγισσες ήταν ανίκανες αναπαράγουν τον Λόγο των Γραφών, οπότε οι κατηγορούμενες ως μάγισσες αναγκάζονταν να απαγγείλουν γραφές από τη Βίβλο -συνήθως την προσευχή του Κυρίου- χωρίς να κάνουν λάθη ή παραλείψεις. Βέβαια αυτό θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα του αναλφαβητισμού των γυναικών ή του γεγονότος πως οι κατηγορούμενες φοβόνταν μην τις εκτελέσουν χωρίς λόγο κι αιτία, αλλά για την «κριτική επιτροπή» αυτό σήμαινε μια πιθανή συμμαχία με τον διάβολο.
Αυτό το διεστραμμένο τεστ της ικανότητας δημόσιας ομιλίας χρησιμοποιήθηκε συνήθως ως αδιάσειστη απόδειξη σε δίκες μαγισσών. Το 1712, εφαρμόστηκε στην περίπτωση της Jane Wenham, μιας κατηγορούμενης μάγισσας που υποτίθεται ότι πάσχιζε να πει τις λέξεις «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών» και «μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν» κατά τη διάρκεια της ανάκρισής της. Παρόλα αυτά, ακόμη και μια επιτυχής δοκιμασία προσευχής δεν εγγυόταν την αθώωση. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, δηλαδή.
Το κέικ μάγισσας
Μια παράξενη μορφή αντιμαγείας, το κέικ μαγισσών ήταν ένα υπερφυσικό επιδόρπιο που χρησιμοποιούνταν για την αναγνώριση ύποπτων κακοποιών. Σε περιπτώσεις μυστηριώδους ασθένειας ή δαιμονισμού, οι κυνηγοί μαγισσών έπαιρναν δείγμα από τα ούρα του θύματος, το ανακάτευαν με αλεύρι σίκαλης και στάχτη και το έψηναν σε κέικ. Αυτό το σίγουρα κακό για το στομάχι παρασκεύασμα έπειτα το έδιναν σε ένα σκύλο -τους «οικείους» ή ζωικούς βοηθούς των μαγισσών- με την ελπίδα ότι το ζώο θα έπεφτε στα μάγια του και θα αποκάλυπτε το όνομα του ένοχου μάγου.
Τα σημάδια της μάγισσας
Οι κυνηγοί μαγισσών συχνά γδύνανε και εξέταζαν δημόσια τους υπόπτους τους για σημάδια ενός αντιαισθητικού ψεγάδιου που λέγεται ότι έπαιρναν οι μάγισσες όταν έκαναν τη συμφωνία τους με τον Σατανά. Αυτό το «Σημάδι του Διαβόλου» υποτίθεται ότι μπορούσε να αλλάξει σχήμα και χρώμα και πίστευαν ότι ήταν μουδιασμένο και αναίσθητο στον πόνο.
Οι εισαγγελείς θα μπορούσαν επίσης να αναζητήσουν τη «θηλή των μαγισσών», μια επιπλέον θηλή που υποτίθεται ότι χρησιμοποιούνταν για να θηλάζουν τα βοηθητικά ζώα της μάγισσας. Και στις δύο περιπτώσεις, ήταν εύκολο ακόμη και οι πιο μικρές σωματικές ατέλειες να χαρακτηριστούν ως έργο του ίδιου του διαβόλου. Ελιές, ουλές, εκ γενετής σημάδια, πληγές, υπεράριθμες θηλές και τατουάζ μπορούσαν όλα να πληρούν τις προϋποθέσεις, οπότε οι εξεταστές σπάνια έβγαιναν με άδεια χέρια.
Αυτά ήταν κάποια από τα πιο παράδοξα τεστ στα οποία υποβάλλονταν όσες κατηγορούνταν για μαγεία και η αλήθεια είναι πως αυτό είναι ένα πολύ μικρό δείγμα των όσων λάμβαναν χώρα στη σκοτεινή αυτή περίοδο της ιστορίας.
* Με πληροφορίες από: history.com
Πηγή: www.in.gr