Είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς ότι η Τζασίντα Άρντερ είναι πρώην πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας. Στέκεται στην ουρά σε μια καφετέρια στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης, φορώντας κοστούμι της Νεοζηλανδής σχεδιάστριας Juliette Hogan, με αθλητικά παπούτσια και χρυσούς κρίκους στα αυτιά, διατηρεί ένα αφοπλιστικό χαμόγελο και λέει να τη φωνάζετε «απλώς Τζασίντα».
Καθώς παραγγέλνει έναν καπουτσίνο, η ταμίας αναρωτιέται γιατί της φαίνεται τόσο οικεία. Μήπως κατά τύχη ήταν εκείνη η γυναίκα από την τηλεόραση; «Τόνι Κολέτ;» ρωτάει, αναφερόμενη σε μια Αυστραλιανή ηθοποιό. Η Άρντερν αποποιείται την εσφαλμένη αναγνώριση και δεν βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Στην αυλή του Χάρβαρντ
Η καφετέρια απέχει δέκα λεπτά με τα πόδια από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, όπου η Άρντερν, η οποία παραιτήθηκε από πρωθυπουργός το 2023, έχει τώρα τρεις υποτροφίες. Μετά την οικειοθελή παραίτησή της, παντρεύτηκε τον επί χρόνια σύντροφό της, Κλαρκ Γκέιφορντ, και μετέφερε προσωρινά την οικογένειά της στη Μασαχουσέτη.
«Την προηγούμενη ημέρα από τη συνάντησή μας, φοιτητές και καθηγητές είχαν συγκεντρωθεί για την έναρξη της τελετής λήξης της χρονιάς και τα απομεινάρια της τελετής βρίσκονται παντού: σκηνές, στοίβες από πτυσσόμενες καρέκλες που βρίσκονται σε αυλές και φοιτητές που άραζαν στο γρασίδι» γράφει η Alisha Haridasani Gupta στους New York Times.
Η τελετή επιστέγασε μια σχολική χρονιά κατά την οποία το ίδρυμα έχει εμπλακεί σε μια νομική αντιπαράθεση με τη διοίκηση Τραμπ για ισχυρισμούς περί αντισημιτισμού, με την ομοσπονδιακή χρηματοδότηση και τις βίζες των διεθνών φοιτητών που είναι εγγεγραμμένοι στο πανεπιστήμιο να βρίσκονται σε κίνδυνο.
Το βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα, υποστηρίζει ότι η ηγεσία με ενσυναίσθηση και ευγένεια μπορεί να αποτελέσει τη λύση για μια σειρά από παγκόσμιες κρίσεις
Ηγεσία με ενσυναίσθηση και ευγένεια
Μέσα σε αυτό το τεταμένο περιβάλλον, η Άρντερν, η οποία κατά τη διάρκεια της θητείας της στην εξουσία αναφερόταν συχνά ως «αντι-Τραμπ», δημοσιεύει τα απομνημονεύματά της με τίτλο «Ένα διαφορετικό είδος εξουσίας» (A different kind of power).
Το βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα, υποστηρίζει ότι η ηγεσία με ενσυναίσθηση και ευγένεια μπορεί να αποτελέσει τη λύση για μια σειρά από παγκόσμιες κρίσεις – ένα επιχείρημα που αποτέλεσε επίσης αντικείμενο μιας από τις υποτροφίες της στη Σχολή Κένεντι του Χάρβαρντ. Το κατά πόσον ένα τέτοιο βιβλίο θα έχει απήχηση σε μια εξαιρετικά φορτισμένη στιγμή είναι ένα ανοιχτό ερώτημα.
Η Άρντερν δήλωσε ότι απολαμβάνει τη σχετική ανωνυμία της ζωής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα βήμα πίσω της επέτρεψε να περάσει περισσότερο χρόνο με την εξάχρονη κόρη της, η οποία, όπως είπε, έχει «μεγαλύτερη επίγνωση τώρα» του γεγονότος ότι η μητέρα της ήταν πρωθυπουργός, αλλά «δεν ασχολείται με αυτό».
Τη νύχτα του 2017, κάθισε στο μπάνιο της φίλης της μετρώντας αντίστροφα τα λεπτά για να μάθει τα αποτελέσματα του τεστ εγκυμοσύνης της εν μέσω διαπραγματεύσεων για το αν θα γίνει πρωθυπουργός ή όχι
Η δεύτερη ηγέτιδα που απέκτησε μωρό στην εξουσία
Το βιβλίο, όπως και η παγκόσμια περιοδεία της, αποτελούν μέρος αυτού που φαίνεται να είναι η επανεμφάνισή της στη δημόσια ζωή, η οποία περιλαμβάνει επίσης ένα ντοκιμαντέρ γι’ αυτήν, με τίτλο «Prime Minister», που θα κυκλοφορήσει αργότερα αυτό το μήνα.
Στο βιβλίο η Άρντερν, 44 ετών, μπαίνει σε λεπτομέρειες για το πώς ήταν να ηγείται μιας χώρας μέσα από πολλαπλές κρίσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας τρομοκρατικής επίθεσης στο Κράισττσερτς που μεταδόθηκε ζωντανά, μιας μεγάλης ηφαιστειακής έκρηξης και της πανδημίας Covid.
Γράφει επίσης για το πώς είναι να κυβερνάς ως γυναίκα (όχι για πρώτη φορά στη χώρα της, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί σπάνιο φαινόμενο στην παγκόσμια σκηνή) και ως μητέρα (ήταν μόλις η δεύτερη ηγέτιδα παγκοσμίως που απέκτησε μωρό ενώ ήταν στην εξουσία), περνώντας τους αναγνώστες μέσα από τους πολλούς νοερούς υπολογισμούς που έπρεπε να κάνει σχετικά με το πόσα στοιχεία της προσωπικής της ζωής θα μοιραζόταν με το κοινό.
Θηλασμός στα Ηνωμένα Έθνη
Και μοιράζεται μερικές από τις ωμές λεπτομέρειες πίσω από τις σκηνές που κρατούσε μυστικές. Όπως τη νύχτα του 2017, όταν κάθισε στο μπάνιο της φίλης της μετρώντας αντίστροφα τα λεπτά για να μάθει τα αποτελέσματα του τεστ εγκυμοσύνης της εν μέσω διαπραγματεύσεων για το αν θα γίνει πρωθυπουργός ή όχι.
Και τη φορά που έφερε το νεογέννητο παιδί της στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, πράγμα που σήμαινε θηλασμό σε αμήχανες στιγμές ανάμεσα στις συνεδριάσεις και αλλαγή πάνας στο πάτωμα. Λίγα χρόνια μετά από εκείνη την επίσκεψη, τα Ηνωμένα Έθνη δημιούργησαν έναν ειδικό χώρο θηλασμού για τις νέες μητέρες.
Είναι αυτές οι άδοξες στιγμές της θητείας της -τις οποίες πασπαλίζει σε όλο το βιβλίο- που προσδίδουν αξιοπιστία στη θέση της: Η ηγεσία με ενσυναίσθηση και καλοσύνη είναι μια επιλογή που μπορεί να κάνει ο καθένας.
Νομίζω ότι θα ήταν λάθος να πούμε ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν καλοσύνη και συμπόνια στην πολιτική τους και ότι δεν θέλουν να δουν την πολιτική να γίνεται διαφορετικά. Δεν είναι αφελείς
Ακολουθεί η συνέντευξη που έδωσε η Τζασίντα Άρντερ στους New York Times
-Βρισκόμαστε τόσο κοντά στο Χάρβαρντ, το οποίο έχει βρεθεί στο επίκεντρο έντονων συζητήσεων, και τώρα κυκλοφορείτε ένα βιβλίο για την ευγένεια και την ενσυναίσθηση στην ηγεσία. Πώς ταιριάζουν όλα αυτά μεταξύ τους;
Άρχισα να το γράφω αφότου έφυγα από το αξίωμα – αρχές με μέσα του 2023, και κοιτάξτε, αν και υπήρχαν πολλές δυσκολίες στον κόσμο, το τώρα μοιάζει πολύ διαφορετικό από τότε. Οπότε δεν μου διαφεύγει, το περιβάλλον στο οποίο θα ενταχθεί. Αλλά θα είχα γράψει το ίδιο βιβλίο ανεξάρτητα από αυτό. Επειδή, ακόμη και τότε, οι ιδέες της ενσυναίσθησης, της συμπόνιας και της ευγένειας στην ηγεσία αντιμετωπίζονταν σαν να υπήρχε μια αφέλεια, και πιθανώς ακόμη περισσότερο τώρα, και εγώ απλώς το απωθώ αυτό.
-Πώς αντιδράτε;
Πρώτον, νομίζω ότι υπάρχει μια αποσύνδεση. Οι άνθρωποι κάνουν την υπόθεση ότι επειδή έχουμε ένα συγκεκριμένο τύπο ηγεσίας που εμφανίζεται αυτή τη στιγμή, αυτό πρέπει να είναι αυτό που αναζητούν οι ψηφοφόροι. Και δεν νομίζω ότι αυτό είναι αλήθεια.
Υπάρχουν πολύ πραγματικά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν και τα οποία συνοψίζω ως βαθιά οικονομική ανασφάλεια και αβεβαιότητα μπροστά σε έναν πολύ ευμετάβλητο κόσμο. Οι πολιτικοί μπορούν να εισέλθουν σε αυτόν τον χώρο είτε με ένα μήνυμα φόβου και κατηγορίας είτε μπορούν να αναλάβουν το πολύ δύσκολο ζήτημα της εξεύρεσης πραγματικών λύσεων. Νομίζω ότι θα ήταν λάθος να πούμε ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν καλοσύνη και συμπόνια στην πολιτική τους και ότι δεν θέλουν να δουν την πολιτική να γίνεται διαφορετικά. Δεν είναι αφελείς.
-Πώς αντέδρασε ο κόσμος στο μήνυμά σας στην πανεπιστημιούπολη;
Έχω συμμετάσχει σε φόρουμ για τη δημόσια υγεία και σε μαθήματα επικοινωνίας – αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η ιδέα του να φέρεις τα χαρακτηριστικά που εκτιμάς εσύ ο ίδιος ως άτομο στην ηγεσία σου φαίνεται να βρίσκει μεγάλη απήχηση. Επίσης, απλώς συναντώ κάποιους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την πολιτική και θέλουν να μάθουν τι χρειάζεται και αν θα είναι αρκετά σκληροί – έχω κάνει αυτή τη συζήτηση περισσότερες φορές από όσες μπορώ να μετρήσω. Και τους λέω ότι εξακολουθώ να είμαι «λεπτόπετση», αλλά οδήγησα μια χώρα παρά το γεγονός αυτό.
-Στο βιβλίο, λέτε ότι ανησυχούσατε ότι η συμπόνια σας θα μπορούσε να θεωρηθεί αδυναμία και, κατ’ επέκταση, ότι αυτή η αδυναμία θα μπορούσε να θεωρηθεί γυναικεία.
Αποφάσισα πολύ νωρίς ότι θα ήμουν πάντα ο εαυτός μου. Και στη Νέα Ζηλανδία, αν δεν είσαι ο εαυτός σου, μπορούν να μυριστούν την έλλειψη αυθεντικότητας – υπάρχει τόση εγγύτητα στους πολιτικούς και τους ηγέτες που πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Αυτό ήταν λοιπόν το περιβάλλον. Αλλά ήταν εύκολο; Όχι απαραίτητα, γιατί θυμάμαι στιγμές που σκέφτηκα ότι δεν μπορώ να αφήσω τα συναισθήματά μου να εκτεθούν.
Και υπήρχαν ορισμένες στιγμές που δεν θα ήταν σωστό, επειδή δεν αφορούσε εμένα- αφορούσε την κατάσταση, τα θύματα, την περίσταση. Αλλά στην πραγματικότητα αποφάσισα ότι μερικές φορές απλώς θα έχεις μια ανθρώπινη αντίδραση, και αυτό είναι εντάξει. Στην πραγματικότητα, ίσως αυτό να ενισχύει την εμπιστοσύνη, επειδή οι άνθρωποι μπορούν να δουν ότι είσαι άνθρωπος.
-Πιστεύετε ότι ο κόσμος περιμένει πλέον αυτό το στυλ από τις γυναίκες ηγέτες;
Με ρωτούν συχνά αν αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν ή όχι έμφυλο χαρακτήρα. Έχω συνεργαστεί με πολλούς πολιτικούς και βλέπω ενσυναισθητική ηγεσία σε άνδρες και γυναίκες. Στην πραγματικότητα, μου αρέσει να το σκέφτομαι στο πλαίσιο του τι διδάσκουμε στα παιδιά μας. Αν ρωτήσετε μια αίθουσα γονέων «οιες είναι οι αξίες που θεωρείτε πραγματικά σημαντικές για τα παιδιά σας;» θα ακούσετε τα ίδια πράγματα: Θέλουν τα παιδιά τους να μοιράζονται, θέλουν να είναι γενναιόδωρα, θέλουν να είναι ευγενικά και ενσυναισθητικά, θέλουν να είναι γενναία, θαρραλέα. Αυτές τις αξίες που διδάσκουμε στα παιδιά μας, τις βλέπουμε στη συνέχεια κατά κάποιο τρόπο ως αδυναμίες στους ηγέτες;
-Μου έκανε εντύπωση η πίεση και η έλξη που περιγράφετε στο βιβλίο μεταξύ του ποια κομμάτια του εαυτού σας να μοιραστείτε με το κοινό και ποια κομμάτια να κρύψετε.
Εκ των υστέρων, όταν ανατρέχω σε αυτές τις στιγμές, μου είναι πολύ σαφές ότι, αν είστε, για παράδειγμα, μόλις η δεύτερη γυναίκα στον κόσμο που γεννάει ενώ είναι στην εξουσία, αισθάνεστε ένα βάρος ευθύνης να εξακολουθείτε να αποδεικνύετε ότι αυτό είναι εφικτό. Και έτσι συγκράτησα οτιδήποτε θα μπορούσε να επιτρέψει σε κάποιον να αμφισβητήσει ότι θα μπορούσα να είμαι και μητέρα και πρωθυπουργός. Αλλά αυτό που ερχόταν σε σύγκρουση με αυτό ήταν επίσης η επιθυμία μου να βεβαιωθώ ότι δεν φαινόταν ότι τα έκανα όλα μόνη μου. Ξέρετε, το πλαίσιο της Wonder Woman.
-Αυτός δεν είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιοι άνθρωποι ενοχλήθηκαν που επιστρέψατε από τη γονική άδεια μετά από έξι εβδομάδες;
Πιθανότατα δεν υπήρχε καμία νίκη σε αυτή την απόφαση, επειδή κάναμε πολύ περήφανη εκστρατεία για την επέκταση της γονικής άδειας μετ’ αποδοχών στους έξι μήνες. Αλλά εγώ έλεγα: «Λοιπόν, αυτό είναι για όλους, όχι για μένα. Δεν μπορώ να αποχωρήσω από αυτόν τον ρόλο στον οποίο έχω εκλεγεί για έξι μήνες. Και έτσι επέλεξα έξι εβδομάδες. Και, ξέρετε, για να είμαι ειλικρινής, σωματικά, πέρασε πολύς καιρός πριν περπατήσω όρθια. Είχα μια πραγματική καμπούρα για ένα διάστημα, και δεν ξέρω πώς οι γυναίκες επιστρέφουν νωρίτερα από αυτό. Απλά δεν ξέρω – είναι ένα θέμα υγείας, ίσως περισσότερο όταν είσαι «μεγαλύτερη μητέρα», όπως ήμουν εγώ. Επίσης, γιατί δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την ορολογία; Συγκεκριμένα έβαλα αυτόν τον όρο στο βιβλίο επειδή σκεφτόμουν: «Κάποια στιγμή κάποιος πρέπει να πει: «Ας βρούμε ένα άλλο πλαίσιο»».
-Σαν τι;
Καρυκευμένη;
*Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στους nytimes.com
Πηγή: www.in.gr