Αλλά όταν αυτή η επέμβαση ή η πλαστική θεωρείται «ανεπιτυχής», η διαδικτυακή αντίδραση μπορεί να είναι σκληρή. Η ομορφιά είναι το Νο1 ζητούμενο.
Καθώς η Sue (Margaret Qualley) βυθίζει μια βελόνα σε μια μολυσμένη πληγή, απορροφημένη από το μονοσήμαντο κυνήγι της τελειότητας και ανίκανη να σταματήσει τον εαυτό της, παρά το γεγονός ότι καταστρέφει ό,τι έχει απομείνει από το σώμα και τη ζωή της Elisabeth (Demi Moore), γίνεται σαφές ότι είναι εθισμένη στο κυνήγι της ομορφιάς και στη «διόρθωση» κάθε φανταστικού ελαττώματός της.
Η εξάρτηση από την ομορφιά
Η σατιρική ταινία σωματικής φρίκης The Substance (Ελιξίριο της Νιότης) της Coralie Fargeat παρακολουθεί το ταξίδι της Elisabeth καθώς πειραματίζεται με ένα μη ελεγμένο ενέσιμο φάρμακο που υπόσχεται να την κάνει μια «νεότερη, πιο όμορφη, πιο τέλεια» εκδοχή του εαυτού της.
Καθώς η Elisabeth εξαφανίζεται, η Sue εμφανίζεται, και ενώ, στην αρχή, οι δύο τους τηρούν τους κανόνες, σύντομα οι πράξεις των χαρακτήρων ξεφεύγουν από τον έλεγχο, αρχίζοντας να εμφανίζουν κλασικά σημάδια εξάρτησης από ουσίες – βιώνουν σωματικά συμπτώματα στέρησης, παρακαλούν να σταματήσει, για να υποτροπιάσουν με την πρώτη ευκαιρία.
Ηλικιωμένες γυναίκες που συμμετέχουν σε διαδικασίες αντιγήρανσης
«Αν και τον αυτοτραυματισμός που προκαλεί η Elisabeth είναι δύσκολο να τον παρακολουθήσει κανείς, τα ανάλγητα, καγχαστικά γέλια του κοινού στην αίθουσα ήταν εξίσου δύσκολο να τα ακούσει κανείς» σχολιάζει το dazedmagazine.com.
Στο δοκίμιό της στο Substack για την ταινία, η κριτικός ομορφιάς Arabelle Sicardi γράφει ότι οι άνδρες δίπλα της «γελούσαν με ευχαρίστηση».
Παρομοίως, η Mina Le, μια YouTuber μόδας και πολιτισμού, υποστήριξε ότι «το συνολικό μήνυμα ήταν αντιπάθεια για τις ηλικιωμένες γυναίκες που συμμετέχουν σε διαδικασίες αντιγήρανσης.
»Το σινεμά γελούσε καθώς ο χαρακτήρας της Demi Moore γινόταν ο αρχετυπικός μιας γριάς, σαν το συμπέρασμα να ήταν ότι της άξιζαν όλα όσα της συνέβαιναν στη δίψα της για ματαιοδοξία».
Ο εθισμός στην ομορφιά αντιμετωπίζεται γενικά από το κοινό ως ηθική αποτυχία, ως αποτέλεσμα του να είναι κανείς πολύ ματαιόδοξος ή πολύ φτωχός για να έχει την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει έναν «καλό» χειρουργό
To trailer της ταινίας The Substance
Το «προνόμιο» της ομορφιάς
Σε μια κουλτούρα που αποδίδει τόσο μεγάλη αξία στην εξωτερική εμφάνιση όσο η δική μας, το κυνήγι της ομορφιάς είναι δύσκολο να αποφευχθεί και δύσκολο να καταδικαστεί.
Η έρευνα έχει επιβεβαιώσει ότι το «προνόμιο της ομορφιάς» ισοδυναμεί με το να θεωρείται κανείς πιο έξυπνος, αξιόπιστος και ευγενικός.
Επηρεάζει τα εισοδήματα, αυξάνει τους μισθούς και επηρεάζει τις τελικές αποφάσεις για προαγωγές.
Ωστόσο, η απόκτηση κάτι τόσο ολισθηρού όπως η ομορφιά παραμένει σχεδόν αδύνατη, λόγω της εγγενούς υποκειμενικότητάς της και της ταχέως μεταβαλλόμενης εξέλιξής της.
Και τώρα τα εμπόδια εισόδου είναι υψηλότερα από ποτέ. Τα ενέσιμα, τα νήματα και η αφαίρεση βουβωνικού λίπους είναι μόνο ένα κλάσμα των (ακριβών, ριψοκίνδυνων) διαδικασιών που έχουν εισαχθεί για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να αποκτήσουν την ομορφιά και τα υποσχόμενα υποπροϊόντα της: την κοινωνική αποδοχή και την επαγγελματική επιτυχία.
Δυσμορφική Διαταραχή Σώματος
Αυτό μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε μια διαρκή κατάσταση κυνηγιού ενός αδύνατου ιδανικού, να παλεύουν ενάντια στη φυσική γήρανση του σώματός τους και να πέφτουν σε έναν κύκλο «παρέκκλισης της αντίληψης».
Ο Dr Jamie Feusner, καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, αναφέρει ότι υπάρχουν πολλαπλές μελέτες που δείχνουν ότι περίπου το 13% των ασθενών σε κλινικές αισθητικής χειρουργικής και το 11% σε δερματολογικές κλινικές είναι πιθανό να πάσχουν από Δυσμορφική Διαταραχή Σώματος, μια κατάσταση ψυχικής υγείας που χαρακτηρίζεται από μια συντριπτική ενασχόληση με τα αντιληπτά ελαττώματα της σωματικής εμφάνισης.
Η Ελβετίδα κοσμική κυρία Jocelyn Wildenstein πήρε το παρατσούκλι «Cat Woman» για τα αιλουροειδή χαρακτηριστικά της μετά από πολυάριθμες επεμβάσεις λίφτινγκ προσώπου και νήματα στα μάτια
Συμμετοχή στη βιομηχανία της ομορφιάς
Και όμως, ενώ οι άνθρωποι αισθάνονται απίστευτη πίεση να επιτύχουν αδύνατα, διαρκώς μεταβαλλόμενα πρότυπα και υπάρχει η προσδοκία ενός συγκεκριμένου επιπέδου συντήρησης της ομορφιάς, όταν συμμετέχετε στη βιομηχανία ομορφιάς είναι εξίσου πιθανό να τιμωρηθείτε όσο και να ανταμειφθείτε.
«Πάρτε για παράδειγμα την πιο πρόσφατη σεζόν του Love Island, κατά τη διάρκεια της οποίας πολλές από τις διαγωνιζόμενες γελοιοποιήθηκαν για αυτό που ορισμένοι θεατές θεώρησαν ως υπερβολική και αναποτελεσματική πλαστική χειρουργική και αισθητική εργασία», γράφει το dazedmagazine.com
«Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύστηκαν από περιεχόμενο που χλεύαζε την υπερβολή, μεταξύ άλλων και από επαγγελματίες της ιατρικής, όπως ο Δρ Ντάνιελ Μπάρετ, ο οποίος έπαιξε ένα παιχνίδι “μαντέψτε την ηλικία της διαγωνιζόμενης”».
Ο χλευασμός για τις γυναίκες που κυνηγούν την ομορφιά
«Αντί να επικρίνουν την κουλτούρα μας που κάνει τις νεαρές γυναίκες να πιστεύουν ότι χρειάζονται πλαστική χειρουργική για να προσαρμοστούν στα σημερινά ανέφικτα πρότυπα ομορφιάς, όσοι σχολιάζουν ανησυχούν περισσότερο για το γεγονός ότι οι επεμβάσεις αυτών των γυναικών κάνουν μπαμ κι αν απέτυχαν να τις κάνουν να φαίνονται νεανικές», όπως έγραψε η Halima Jibril στο άρθρο της για το θέμα.
«Το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να χλευάζουμε αυτές τις γυναίκες».
Και όμως, ξανά και ξανά, βλέπουμε γυναίκες που έχουν υποβληθεί σε αισθητικές επεμβάσεις τις οποίες οι άνθρωποι θεωρούν «ανεπιτυχείς» να χλευάζονται, να τιμωρούνται και να αντιμετωπίζουν ακόμη και μια μορφή απανθρωπισμού.
Η Ελβετίδα κοσμική κυρία Jocelyn Wildenstein πήρε το παρατσούκλι «Cat Woman» για τα αιλουροειδή χαρακτηριστικά της μετά από πολυάριθμες επεμβάσεις λίφτινγκ προσώπου και νήματα στα μάτια.
Ενώ η Δούκισσα της Άλμπα, μια εξέχουσα Ισπανίδα αριστοκράτισσα, ονομάστηκε από την Daily Mail «Πεκινουά με μπότοξ».
Και οι δύο προσπάθησαν να νιώσουν όμορφες, νεότερες, επιθυμητές και αποδεκτές – μόνο και μόνο για να παρομοιαστούν με ζώα, να αναμορφωθούν ως ατάκες στις εφημερίδες και να στιγματιστούν στις καθημερινές συζητήσεις.
Πολύ ματαιόδοξος ή πολύ φτωχός
Από τη σκοπιά ενός ψυχολόγου, ως «εθισμένος στην ομορφιά» ορίζεται συχνά κάποιος που υποβάλλεται σε διαδικασίες σε αναζήτηση ενός «high» ή μιας συγκεκριμένης ανταμοιβής.
Ο Dr Feusner τονίζει ότι αυτές οι συμπεριφορές (ιδίως όταν επαναλαμβάνονται) μπορούν να θεωρηθούν ως «ψυχαναγκαστικές» σε ψυχιατρικό πλαίσιο, καθώς συχνά εκτελούνται για να ανακουφίσουν αρνητικά συναισθήματα ανασφάλειας ή αυτομίσους.
Ωστόσο, επί του παρόντος, ο εθισμός στην ομορφιά αντιμετωπίζεται γενικά από το κοινό ως ηθική αποτυχία, ως αποτέλεσμα του να είναι κανείς πολύ ματαιόδοξος ή πολύ φτωχός για να έχει την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει έναν «καλό» χειρουργό.
Ως αποτέλεσμα, υπάρχει έλλειψη συμπόνιας για όσους πάσχουν από αυτό.
Στο τέλος χάνουν όλοι – Μόνο η ομορφιά κερδίζει
Σε έναν τέλειο κόσμο, σύμφωνα με τον Δρ Μιχαήλ Μαλανδράκη, οφθαλμοπλαστικό χειρουργό και αισθητικό προσώπου με έδρα το Λονδίνο, ο κλάδος θα υιοθετούσε μια ολιστική προσέγγιση, όπου η ψυχική υγεία του ασθενούς θα λαμβάνεται υπόψη παράλληλα με τη ζητούμενη διαδικασία, όπου οι κλινικές ομορφιάς θα στελεχώνονται τόσο με ψυχολόγους όσο και με αισθητικούς προσώπου.
Αλλά δεν έχουμε φτάσει ακόμη εκεί. Αντιθέτως, μας λείπει η συμπάθεια, προβάλλοντας τις ανησυχίες και τους φόβους μας γύρω από τη γήρανση και τα ανέφικτα πρότυπα ομορφιάς στα σώματα των γυναικών που απλώς προσπαθούν να ζήσουν σύμφωνα με τους κανόνες που θέτει η κοινωνία.
Το αποτέλεσμα, ειρωνικά, είναι ότι τα ακραία πρότυπα ομορφιάς παραμένουν κυρίαρζα, ενώ τα άτομα που προσπάθησαν να τα επιτύχουν (και απέτυχαν) βρίσκοναι υπό επίθεση.
Στο τέλος, κανείς δεν αισθάνεται πιο ανακουφισμένος και κανείς δεν αισθάνεται πιο όμορφος.
*Photo: dazeddigital.com | Αρχική Φωτό: Σκηνή από την ταινία The Substance / Photo: YouTube
Πηγή: www.in.gr