Ελίζαμπεθ Τέιλορ: «Ανυπομονώ να γίνω χοντρή, παχύσαρκη, πλαδαρή» | in.gr

Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ ήταν απογοητευμένη από τους περιορισμούς του χολιγουντιανού star system και ανυπόμονη να αναγνωριστεί το ταλέντο της.

Ήταν ένα από τα πιο όμορφα όντα που εμφανίστηκαν ποτέ στη μεγάλη οθόνη, αλλά μιλούσε γι’ αυτό σαν να ήταν κατάρα. Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό της να μην είναι διάσημη, επειδή ήταν διάσημη από την ηλικία των 10 ετών.

Ήταν η πρώτη σταρ που υπέφερε από το φαινόμενο των παπαράτσι: οι δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να τρυπώσουν στο σπίτι της με κάθε τρόπο, ακόμη και παριστάνοντας τους υδραυλικούς.

Οι χαμένες κασέτες της εξομολόγησης

Και η θυελλώδης ιδιωτική της ζωή -παντρεύτηκε οκτώ φορές με επτά άνδρες- την έκανε τροφή για τον ταμπλόιντ Τύπο. Αυτό που πραγματικά ήθελε ήταν να αναγνωριστεί το ταλέντο της ως ηθοποιού, το οποίο δεν είναι το ίδιο με το να είναι σταρ του κινηματογράφου, και λυπόταν που το πετύχαινε μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις.

Οι εξομολογήσεις της κατ’ εξοχήν ντίβας ακούγονται με τη δική της φωνή στο ντοκιμαντέρ Taylor:The Lost Tapes, διαθέσιμη στο HBO Max. Το 1964, όταν ήταν 32 ετών, η Τέιλορ είχε μια σειρά ηχογραφημένων συνομιλιών, συνολικής διάρκειας περίπου 40 ωρών, με τον Ρίτσαρντ Μέριμαν, δημοσιογράφο του περιοδικού Life και συγγραφέα βιογραφιών προσωπικοτήτων του Χόλιγουντ (μερικές από τις οποίες παρουσιάστηκαν ως αυτοβιογραφίες).

Από τη συνομιλία αυτή προέκυψε το βιβλίο Elizabeth Taylor: An Informal Memoir, το οποίο δεν έφερε την υπογραφή του δημοσιογράφου. Μόνο μετά τον θάνατο του συγγραφέα, το 2015, ανακαλύφθηκαν αυτές οι κασέτες, στις οποίες η ηθοποιός εκφράζεται με τεράστια ειλικρίνεια, έχοντας την εμπιστοσύνη ότι δεν θα αναπαραχθούν ποτέ.

Δείτε το τρέιλερ του Lost Tapes

«Ανυπομονώ να γίνω χοντρή, παχύσαρκη, πλαδαρή»

Η σκηνοθέτις Νανέτ Μπέρνσταϊν έδωσε μορφή σε αυτό το ντοκιμαντέρ του HBO, σε παραγωγή του Τζέι Τζέι Έιμπραμς, το οποίο περιστρέφεται γύρω από την Τέιλορ που μιλάει για τον εαυτό της, συνοδευόμενο από αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις με μερικούς από τους συναδέλφους της στο Χόλιγουντ.

Κάποια στιγμή, η Τέιλορ απελπίζεται με τον Μέριμαν, ο οποίος επιμένει να τη ρωτάει για την ομορφιά της. Οι δημοσιογράφοι τη ρωτούν αν έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι σύμβολο του σεξ, μια σεξουαλική θεά; «Με έχετε ρωτήσει αυτό 19 φορές!» διαμαρτύρεται η ηθοποιός.

Και εκείνη απαντά: «Είμαι κορίτσι, είμαι γυναίκα. Δεν αισθάνομαι ξεχωριστή». Αναφέρει επίσης κάποιες από τις φορές που ένιωσε να υφίσταται διακρίσεις, να την παρενοχλούν ή να την απειλούν, ακριβώς επειδή ήταν ελκυστική. Η πιο ενοχλητική: ένας από τους συζύγους της, ο σκοτεινός Έντι Φίσερ, την σημάδεψε με το όπλο του στο κεφάλι και της είπε: «Μην ανησυχείς, δεν θα σε σκοτώσω επειδή είσαι πολύ όμορφη». Φτάνει στο σημείο να ομολογήσει στον δημοσιογράφο: «Ανυπομονώ να γίνω χοντρή, παχύσαρκη, πλαδαρή».

Η Τέιλορ υπέφερε από αυτό που είχε γίνει η δημόσια εικόνα της. «Νομίζω ότι έχω την εικόνα ενός επιφανειακού ατόμου»

Ο ίδιος της ο πατέρας την αποκάλεσε πόρνη

Η Τέιλορ υπέφερε από αυτό που είχε γίνει η δημόσια εικόνα της. «Νομίζω ότι έχω την εικόνα ενός επιφανειακού ατόμου», λέει. «Προτείνω κάτι παράνομο εξαιτίας της προσωπικής μου ζωής. Αλλά δεν είμαι παράνομη ή ανήθικη». Ο ίδιος της ο πατέρας την αποκάλεσε πόρνη για το ιστορικό των σχέσεών της όταν έφυγε από τον Φίσερ.

Και πληγώθηκε ιδιαίτερα όταν η εφημερίδα του Βατικανού έγραψε ότι της άξιζε να χάσει την επιμέλεια των παιδιών της. Οι διαδοχικοί της γάμοι αποδοκιμάστηκαν στην εποχή της, αν και με τα σημερινά μάτια απεικονίζουν μια ελεύθερη γυναίκα που αναζητούσε τη σταθερότητα αλλά ήξερε πώς να διακόψει μια τοξική σχέση (και οι δικοί της ήταν έτσι περισσότερες από μία φορές).

Δεν είχε σπουδάσει υποκριτική, έχοντας περάσει μέρος της παιδικής της ηλικίας στα στούντιο (αρχής γενομένης από το There’s One Born Every Minute το 1942). Καυχιόταν όμως για το ένστικτό της, για την ικανότητά της να πιστεύει πραγματικά σε κάθε χαρακτήρα. Παραδέχτηκε την απογοήτευσή της για τους ρόλους που ήταν διαθέσιμοι σε αυτήν: «Δεν είμαι ευχαριστημένη με αυτό που είμαι ή με αυτό που έχω κάνει», είπε. «Είμαι μια σταρ του κινηματογράφου που μπόρεσε να παίξει μερικές φορές».

«Προτείνω κάτι παράνομο εξαιτίας της προσωπικής μου ζωής. Αλλά δεν είμαι παράνομη ή ανήθικη»

Οι κομπάρσοι την επευφημούσαν πραγματικά

Περιγράφονται λεπτομερώς δύο από τα γυρίσματά της, εκείνα στα οποία μοιράστηκε την οθόνη με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον (και, όπως λέγεται, η σεξουαλική ένταση μεταξύ τους ξεπερνούσε την οθόνη). Η μία είναι η υπερπαραγωγή Κλεοπάτρα, η πρώτη φορά που μια ηθοποιός πληρώθηκε με ένα εκατομμύριο δολάρια. Η δουλειά κράτησε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, επειδή, στα μισά των γυρισμάτων, η Τέιλορ προσβλήθηκε από σοβαρή πνευμονία και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στα γυρίσματα παρά μόνο δύο χρόνια αργότερα.

Όταν το έκανε, για τη σκηνή της θριαμβευτικής παρέλασης της Κλεοπάτρας μπροστά στα πλήθη της Ρώμης, οι κομπάρσοι την επευφημούσαν πραγματικά.

Και το άλλο είναι το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;», ένα πολύπλοκο δράμα στο οποίο τελικά πέτυχε τον στόχο της να δείχνει άσχημη (όχι ακριβώς, αλλά την είχαν φτιάξει για να δείχνει μεγαλύτερη και βαρύτερη), το οποίο της χάρισε ένα δεύτερο Όσκαρ και αποτέλεσε μεγάλη πηγή υπερηφάνειας για την ίδια.

Κρυμμένη πίσω από τη Μάρθα, εξήγησε, ένιωθε ελεύθερη και μπορούσε να είναι αγενής. Ωστόσο, είχε πολύ κακές αναμνήσεις («ντροπιαστικές», «φρικτές») από το BUtterfield 8, την ταινία με την οποία είχε κερδίσει το πρώτο της Όσκαρ μετά από τρεις υποψηφιότητες χωρίς βραβείο. Πιστεύει ότι τη δεύτερη φορά της το έδωσαν από οίκτο για τα προβλήματα υγείας της: «Ήταν λόγω της τραχειοτομής».

H Ελίζαμπεθ Τέιλορ με τον τελευταίο της σύζυγο, τον Λάρι Φορτένσκι

Η ομορφιά της Ελίζαμπεθ Τέιλορ κάλυψε το ταλέντο της

Στο τέλος του ντοκιμαντέρ, υπάρχει μια βιαστική περιγραφή του τι συνέβη στην Τέιλορ μετά τη δεκαετία του 1960, πριν πεθάνει το 2011 σε ηλικία 79 ετών. Αναφέρεται εν συντομία στις άσχημες στιγμές της, στους εθισμούς της στο αλκοόλ και σε άλλα ναρκωτικά, στην αναπόφευκτη σωματική της παρακμή, στο χρόνο της σε μια κλινική αποκατάστασης (όπου γνώρισε τον τελευταίο της σύζυγο, τον Λάρι Φορτένσκι).

Η εμπλοκή της στην υπόθεση του AIDS τυγχάνει μεγαλύτερης κάλυψης, ξεκινώντας από τον θάνατο του φίλου της Ροκ Χάντσον το 1985, κάτι που ήταν αξιέπαινο σε μια εποχή που η ασθένεια έφερε ένα τρομερό στίγμα. Λέει ότι πολλοί από τους φίλους της ανήκαν στην LGBTQ+ κοινότητα, σε μια εποχή που δεν ήταν δυνατόν να βγει κανείς από την ντουλάπα. Δεν θα υπήρχε Χόλιγουντ, λέει στις κασέτες, χωρίς την ομοφυλοφιλική κοινότητα.

Το The Lost Tapes δεν προσφέρει βαθιές αποκαλύψεις για την καριέρα της ηθοποιού, αλλά μας σαγηνεύει με τη φωνή και τη μελαγχολία της. Το πρωτότυπο υλικό καθορίζει τα πάντα. Η ταινία είναι ένοχη για την ίδια προκατάληψη που εξόργισε την Τέιλορ, την ίδια προκατάληψη που επιδεικνύει ο Μέριμαν και, ως εκ τούτου, είναι εμφανής και σε αυτό το άρθρο: η εστίαση στην ομορφιά της και στους γάμους της αντί για την καριέρα της. Η εμφάνισή της ήταν τόσο εκθαμβωτική που λίγοι είδαν την ηθοποιό που ήταν εκεί.

*Με στοιχεία από elpais.com | Αρχική Φωτό: Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ με τους γονείς της / Photo: Wikimedia Commons