«Έφυγα από τη Βενεζουέλα το 2009 και όταν επέστρεψα το 2017, ένιωσα σαν να μπήκα σε έναν διαφορετικό κόσμο» αφηγείται η φωτογράφος Ana María Arévalo Gosen στον Guardian. «Οι τιμές είχαν εκτοξευθεί, η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον είχε ξεθωριάσει και οι υποδομές αυτού που κάποτε ήταν ένα από τα πιο ελπιδοφόρα έθνη της Λατινικής Αμερικής κατέρρεαν.
»Εκείνη τη χρονιά, ξεκίνησα το έργο Días Eternos (Αιώνιες Μέρες), με γνώμονα την ανάγκη μου να διερευνήσω μία από τις βασικές αιτίες της κρίσης στη χώρα μου: τη διαρκή κατάρρευση του σωφρονιστικού συστήματος.
»Αυτό είναι εμφανές στους ελαττωματικούς τρόπους με τους οποίους καταδικάζονται οι εγκληματίες, ερευνώνται τα εγκλήματα και κρίνονται οι μειονότητες. Αυτή είναι μία από τις τελευταίες εικόνες που τράβηξα μετά από δύο χρόνια επισκέψεων σε φυλακές και κέντρα κράτησης».
Το δίχτυ για το βόλεϊ
«Η φωτογραφία τραβήχτηκε τον Δεκέμβριο του 2018 στη φυλακή Ana María Campos II στο Μαρακαΐμπο, κοντά στα σύνορα με την Κολομβία. Οι γυναίκες ετοίμαζαν το δίχτυ για το βόλεϊ, μια από τις συνήθεις δραστηριότητές τους.
»Παρόλο που έχουν πρόσβαση σε παροχές όπως φαγητό, ρούχα, κρεβάτι, αθλήματα και προγράμματα εκπαίδευσης σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές σε αυτή τη φυλακή, οι συνολικές συνθήκες παραμένουν άθλιες, με συχνές ελλείψεις νερού και ηλεκτρικού ρεύματος.
»Σχεδόν τα δύο τρίτα (62%) του συνολικού πληθυσμού των φυλακών της Βενεζουέλας κρατούνται σε κέντρα, όπου οι συνθήκες είναι δύσκολες – υπερπληρότητα, ελλείψεις σε τρόφιμα, νερό και ιατρική περίθαλψη, ενώ συχνά οι γυναίκες πρέπει να αναμειγνύονται με τους άνδρες κρατούμενους».
Οι γυναίκες δεν μπορούν να έχουν επισκέπτες ή να κάνουν τηλεφωνήματα
«Αναμόρφωση της γυναίκας»
«Ορισμένες από τις γυναίκες με τις οποίες μίλησα εκείνη την ημέρα δήλωσαν ότι αισθάνονται ένοχες που ξέφυγαν από τις απάνθρωπες συνθήκες των κέντρων κράτησης μεταφερόμενες σε κρατικές φυλακές.
»Αλλά από πολλές απόψεις η ζωή στις φυλακές είναι πιο σκληρή. Οι γυναίκες δεν μπορούν να έχουν επισκέπτες ή να κάνουν τηλεφωνήματα. Η φυλακή επιβάλλει το σύνθημα της κυβέρνησης “αναμόρφωση της νέας γυναίκας”, απαιτώντας από τις κρατούμενες να συμμετέχουν σε τελετουργίες στρατιωτικού τύπου, όπως χαιρετισμό και απαγγελία του “Ανεξαρτησία και σοσιαλιστική πατρίδα. Θα ζήσουμε και θα νικήσουμε. Ο Τσάβες ζει και ο αγώνας συνεχίζεται”».
Οι φυλακισμένες μητέρες
«Οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν μόνο το 7,8% του συνολικού πληθυσμού των φυλακών, ωστόσο υφίστανται μερικές από τις χειρότερες συνθήκες. Σχεδόν όλες οι φυλακισμένες γυναίκες στη Βενεζουέλα είναι μητέρες, προσθέτοντας στον πόνο τους τη συναισθηματική επιβάρυνση του αποχωρισμού από τα παιδιά τους.
»Η νομοθεσία της Βενεζουέλας επιτρέπει στα παιδιά να μένουν με τις μητέρες τους μέχρι την ηλικία των τριών ετών, αλλά πολλές φυλακές, συμπεριλαμβανομένης της Ana María Campos II, δεν διαθέτουν θαλάμους μητρότητας ή εγκαταστάσεις για να είναι μαζί, οδηγώντας σε αμέτρητους οικογενειακούς χωρισμούς.
»Καθώς οι γυναίκες στη Βενεζουέλα είναι συχνά οι βασικοί τροφοδότες, η φυλάκισή τους αφήνει τα παιδιά χωρίς την αγάπη των μητέρων τους και την κρίσιμη οικονομική στήριξη. Το έργο αυτό εξετάζει πώς το σύστημα δικαιοσύνης σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική επηρεάζει δυσανάλογα τους φτωχότερους και πιο ευάλωτους ανθρώπους της περιοχής.
»Αυτό που ξεκίνησε στη Βενεζουέλα έχει έκτοτε επεκταθεί στη Γουατεμάλα και το Ελ Σαλβαδόρ, όπου έχω επίσης επισκεφθεί φυλακές για να καταγράψω τις συνθήκες που επικρατούν για τις γυναίκες. Στόχος μου είναι να συνεχίσω να εργάζομαι σε ολόκληρη την ήπειρο. Η δικαιοσύνη δεν έχει κατακερματιστεί μόνο στη χώρα μου – έχει χαθεί σε ολόκληρη την περιοχή».
*Η Ana María Arévalo Gosen είναι φωτογράφος από τη Βενεζουέλα με έδρα τη Μαδρίτη. Η οπτική της αφήγηση επικεντρώνεται στα δικαιώματα των γυναικών. Ακολουθήστε την στο Instagram
*Με στοιχεία από theguardian.com | Αρχική Φωτό: Μια ομάδα γυναικών ρυθμίζει το δίχτυ του βόλεϊ στην κρατική φυλακή Ana María Campos II στο Μαρακαΐμπο της Βενεζουέλας. Η εικόνα αποτελεί μέρος του έργου Días Eternos (Αιώνιες μέρες), της φωτογράφου Ana María Arévalo Gosen.
Πηγή: www.in.gr