Το 2003, η Λιβερία σπαρασσόταν από έναν φονικό εμφύλιο πόλεμο. Ο πληθυσμός υπέφερε, αλλά ήταν οι γυναίκες που πλήρωναν το πιο βαρύ τίμημα: βιασμοί, δολοφονίες, εξαφανίσεις. Είχαν φτάσει στα όριά τους. Δεν άντεχαν άλλο αίμα, άλλη βία, άλλη σιωπή.
Μέσα σε αυτή την απόγνωση, γεννήθηκε ένα από τα πιο τολμηρά και αποτελεσματικά ειρηνευτικά κινήματα του 21ου αιώνα. Η Λέιμα Γκμπόουι, κοινωνική λειτουργός και ακτιβίστρια, αποφάσισε να αναλάβει δράση.
Συγκέντρωσε γυναίκες από χριστιανικές και μουσουλμανικές κοινότητες και άρχισαν να συναντιούνται για να προσεύχονται μαζί. Ήταν μια συμβολική ένωση, μια πρόκληση απέναντι στην πολυδιάσπαση που προκαλούσε ο πόλεμος.
Σύντομα, οι γυναίκες προχώρησαν σε κάτι ακόμα πιο ριζοσπαστικό: κάλεσαν σε σεξουαλική αποχή. Δεν θα είχαν σεξουαλικές σχέσεις με τους άντρες τους μέχρι να σταματήσει η αιματοχυσία. Δεν ήταν μόνο ένα μήνυμα προς τους μαχητές, αλλά και μια πράξη ενότητας και δύναμης. Έδειχναν ότι η ειρήνη ήταν υπόθεση όλων — και ότι δεν θα περίμεναν πια παθητικά να έρθει.
Λιβερία: Η υπογραφή συμφωνίας
Το κίνημα εξαπλώθηκε. Οι γυναίκες φόρεσαν λευκά και συγκεντρώνονταν καθημερινά σε δημόσιους χώρους. Έκαναν καθιστικές διαμαρτυρίες μπροστά στο προεδρικό μέγαρο. Έφτασαν μέχρι τη Γκάνα, όπου διαπραγματευόταν η κυβέρνηση με τους αντάρτες, και μπλόκαραν την είσοδο στην αίθουσα των συνομιλιών, απαιτώντας ειρήνη. «Δεν θα βγείτε από εδώ αν δεν υπογράψετε συμφωνία», είπαν.
Υπό την πίεση αυτού του πρωτοφανούς κινήματος, ο πρόεδρος Τσαρλς Τέιλορ αναγκάστηκε να συμμετάσχει στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Ο πόλεμος έληξε και η Λιβερία έγινε η πρώτη αφρικανική χώρα που εξέλεξε γυναίκα πρόεδρο, την Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ.
Η Λέιμα Γκμπόουι τιμήθηκε το 2011 με το Νόμπελ Ειρήνης. Η δράση της, όπως και των χιλιάδων γυναικών που στάθηκαν πλάι της, δείχνει πως η ειρήνη μπορεί να έρθει από εκεί που κανείς δεν την περιμένει.
Πηγή: www.in.gr