Όταν τον Νοέμβριο του 1960, η Ρούμπι Μπρίτζες πήγε σχολείο τη συνόδευαν ομοσπονδιακοί πράκτορες. Η Μπρίτζες ήταν μόλις έξι ετών.
Στην είσοδο του σχολείου είχε μαζευτεί ένα εξαγριωμένο πλήθος από γονείς, παιδιά, δημοσιογράφους και φωτογράφους. Όλοι τους έβριζαν, φώναζαν ρατσιστικά συνθήματα και κρατούσαν πλακάτ. Ένα από αυτά: «Το μόνο που θέλω για τα Χριστούγεννα είναι ένα καθαρό λευκό σχολείο».
Μια γυναίκα στο πλήθος, λευκή, σήκωσε ένα μικροσκοπικό φέρετρο που είχε μέσα του μια μαύρη κούκλα. «Είχα εφιάλτες με αυτό. Κάθε βράδυ ονειρευόμουν εκείνο το φέρετρο να πετάει γύρω από την κρεβατοκάμαρά μου» έχει πει η Μπρίτζες για το περιστατικό.
Η Μπρίτζες πέρασε στην ιστορία του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ με την είσοδο της στο Δημοτικό Σχολείο William Frantz στη Νέα Ορλεάνη.
Στο επίκεντρο της διαμάχης, το 6χρονο κορίτσι είχε προκαλέσει την οργή του πλήθους ως η πρώτη μαύρη μαθήτρια σε σχολείο λευκών.
Εκείνη τη χρονιά, αρκετοί λευκοί γονείς απέσυραν τα παιδιά τους από το σχολείο και όλοι οι δάσκαλοι αρνήθηκαν να διδάξουν στη μαύρη μαθήτρια. Όλοι εκτός από μία. Την «κυρία Μπάρμπαρα Χένρι».
Σήμερα με τη συγγραφή ενός παιδικού βιβλίου της η Μπρίτζες αποτίει φόρο τιμής στην δασκάλα που στάθηκε δίπλα της μαθαίνοντας της, πέρα από γράμματα, τις αξίες της αντοχής και της δύναμης που την όρισαν.
Το βιβλίο που κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό Orchard Press, το Ρούμπι Μπρίτζες: Μια Συζήτηση με τη Δασκάλα Μου, αποκαλύπτει τον δεσμό της με την Χένρι, μια Βοστωνέζα εκπαιδευτικό που την υποδέχτηκε στην πρώτη δημοτικού.
«Μια αίθουσα γεμάτη αγάπη»
Η Μπρίτζες, σήμερα μια από τις πιο λαμπερές φιγούρες του ακτιβιστικού κινήματος και σύμβολο πολιτικών δικαιωμάτων, ρίχνει φως στην επιδραστική σχέση της με τη δασκάλα της που επέμεινε να την «οχυρώσει» παρά τις τεράστιες δυσκολίες και τον ρατσισμό που αντιμετώπισε.
«Είναι σαν μια άλλη μαμά για μένα», είπε η Μπρίτζες, 70 ετών, σε συνέντευξη της στο TODAY. «Δεν θα είχε ξεπεράσει όλο αυτό αν δεν υπήρχε η δασκάλα μου. Και, όπως γνωρίζετε, οι δάσκαλοι παραιτούνταν πραγματικά από τις δουλειές τους τότε επειδή δεν ήθελαν να διδάξουν σε μαύρα παιδιά. Αυτή, η μία δασκάλα, ήρθε από τη Βοστώνη για να με διδάξει».
Αλλά όταν η Μπρίτζες επέστρεψε στο William Frantz για τη δευτέρα δημοτικού, ανυπόμονη να δει την αγαπημένη της δασκάλα, η κυρία Χένρι δεν ήταν πουθενά.
«Πρέπει να πω ότι η δευτέρα δημοτικού ήταν πολύ χειρότερη για μένα από την πρώτη επειδή ήταν η καλύτερή μου φίλη», συνέχισε η Μπρίτζες. «Δεν είχα φίλους και είχα έρθει τόσο κοντά μαζί της».
«Γέμισε τη μέρα μου με πράγματα που έπρεπε να κάνω», δήλωσε η Μπρίτζες στο Today. «Έκανε το σχολείο διασκεδαστικό. Μου άρεσε να μαθαίνω. Ακόμα κι αν το πλήθος ήταν έξω και ούρλιαζε και φώναζε, πήγαινε στο παράθυρο, το έκλεινε και έλεγε ‘Ω, θα έχουμε μουσική σήμερα’, απλά για να καλύψει τα πάντα. Λέμε συχνά μεταξύ μας ότι παρά το μίσος που επικρατούσε έξω, εκείνο το δωμάτιο ήταν γεμάτο αγάπη».
Οι δυό τους θα επανενωθούν σχεδόν 35 χρόνια μετά, το 1995. Ακόμα και τότε, η Μπρίτζες δεν μπορούσε να υπογραμμίσει πόσο καίρια και σημαντική ήταν η υποστήριξη της κυρίας Χένρι για τη μετέπειτα ζωή της γράφει το My Modern Met.
«Νομίζω ότι ο καθένας από εμάς, πιθανώς θυμάται μια δασκάλα που άφησε ανεξίτηλο σημάδι στη στη ζωή μας», είπε η Μπρίτζες.
Μέσα από τις τρυφερές εικόνες με ακουαρέλες και την καθηλωτική αφήγηση, το βιβλίο της είναι μια επίκαιρη ματιά στη δύναμη που έχουν οι εκπαιδευτικοί στο να διαμορφώνουν ανθρώπους και συνειδήσεις. Άλλωστε, η διδασκαλία, όπως γράφει η Μπρίτζες στο βιβλίο, είναι «πραγματικά το πιο ευγενές επάγγελμα».
Αναπάντεχη μίνι ηρωίδα
Η Ρούμπι Μπρίτζες γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1954 στο Tylertown του Μισισιπή. Ήταν η μεγαλύτερη από τα πέντε παιδιά της οικογένειας που όταν η Ρούμπι ήταν δύο ετών, μετακόμισε στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνα για μια καλύτερη ζωή.
Αν και η απόφαση – ορόσημο Μπράουν κατά του Παιδαγωγικού Συμβουλίου ψηφίστηκε το 1954, οι νότιες πολιτείες αντιστάθηκαν στην ενσωμάτωση.
Τρεις μήνες πριν γεννηθεί η Μπρίτζες, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ είχε εκδώσει μια απόφαση ορόσημο όπου απαγόρευε τον διαχωρισμό των σχολείων σε εθνικό επίπεδο όμως ο αμερικανικός νότος αρνούνταν πεισματικά να αποδεχθεί την απόφαση.
Όταν εννιά παιδιά Αφροαμερικάνων γράφτηκαν στο σχολείο Little Rock στο Αρκάνσας το 1957, προκλήθηκαν μεγάλες αναταραχές σε σημείο, να κληθούν με εντολή του Κυβερνήτη, τα Ομοσπονδιακά Στρατεύματα να συνοδεύσουν τα παιδιά στο σχολείο.
Τρία χρόνια αργότερα ακολούθησαν οι αναταραχές στη Λουιζιάνας. Η Μπρίτζες ήταν ένα από τα έξι μαύρα παιδιά που πέρασαν τα τεστ για να φοιτήσουν στο (λευκό) σχολείο, αλλά δύο από τα παιδιά το εγκατέλειψαν, ενώ τα τρία άλλα πήγαν σε διαφορετικό σχολείο. Έτσι η Μπρίτζες έμεινε μόνη της, αντιμέτωπη με το μένος των λευκών στους μαύρους.
«Δεν ήξερα τι να φοβηθώ»
«Δεν γνώριζα ότι πήγαινα σε ένα σχολείο με λευκούς μόνο», έχει πει η Μπρίτζες. «Οι γονείς μου δεν μου το εξήγησαν ποτέ. Είδα ένα πλήθος ανθρώπων… Ζώντας εδώ στη Νέα Ορλεάνη και ξέροντας ότι η πόλη είναι έξαλλη στην ετήσια γιορτή του Mardi Gras, πραγματικά σκέφτηκα ότι ήταν εκείνη την μέρα. Δεν υπήρχε κάτι στο μυαλό μου για να φοβάμαι».
«Οι γονείς μου δεν είχαν την άδεια να φοιτήσουν σε σχολείο. Κανένας από αυτούς δεν είχε επίσημη εκπαίδευση. Στα παιδικά τους χρόνια έπρεπε ή να ασχοληθούν με τις καλλιέργειες ή να εργαστούν, το σχολείο ήταν πολυτέλεια. Έτσι ήθελαν πραγματικές ευκαιρίες για τα παιδιά τους, αυτά που δεν τους επέτρεπαν να έχουν» πρόσθεσε.
Οι γονείς της πλήρωσαν το τίμημα για την απόφασή τους να στείλουν τη μικρή μαύρη στο σχολείο.
Η μητέρα της, που ήταν οικιακή βοηθός απολύθηκε ενώ τη δουλειά του έχασε και ο πατέρας της- βετεράνος του πολέμου της Κορέας- που εργαζόταν ως βοηθός σε βενζινάδικο.
Η NAACP, η Εθνική Ένωση για τους Μαύρους Ανθρώπους, τον συμβούλεψε να μην αναζητήσει άλλη δουλειά, να μην βγαίνει έξω από το σπίτι. Υπήρχε κίνδυνος να λιντσαριστεί στην καλύτερη. Η οικογένεια των Μπρίτζες ζούσαν αποκλειστικά από τις δωρεές και τη φιλανθρωπία απλών ανθρώπων.
Το τίμημα
Η τοπική κοινότητα ήταν εχθρική μαζί τους, τα καταστήματα δεν τους εξυπηρετούσαν και οι γονείς της χώρισαν. «Θυμάμαι έγραψα μια επιστολή για τον Άγιο Βασίλη και του ζητούσα να επιστρέψει τη δουλειά στον πατέρα μου. Δεν είχε δουλειά γιατί εγώ πήγαινα σχολείο. Ένιωθα ευθύνη γι αυτό».
Η μικρή έπαιρνε το δικό της κολατσιό στο σχολείο γιατί υπήρχε φόβος ακόμη και να τη δηλητηριάσουν. «Γνωρίζαμε ότι έπρεπε να είμαστε εκεί η μία για την άλλη», είπε η Μπρίτζες για τη δασκάλα της που είχε ένα παιδί στην τάξη της, τη μαύρη 6χρονη Ρούμπι της.
Η Χένρι και ο Ρόμπερτ Κόουλς, ο λευκός ψυχίατρος και σύμβουλος για παιδιά που είχε παρακολουθήσει τις επεισοδιακές σκηνές έξω από το σχολείο ήταν οι μόνοι που προστάτευσαν τη Ρούμπι και την οικογένεια της από το μένος των λευκών.
Προς το τέλος του πρώτου έτους, μετά από επιμονή της δασκάλας Μπάρμπαρα Χένρι, Η Μπρίτζες βρέθηκε σε μια μικρή τάξη με άλλα εξάχρονα παιδιά.
«Είναι θέμα παιδείας»
«Ένα μικρό αγόρι μου είπε τότε: Η μαμά μου, είπε να μην παίζω μαζί σου γιατί είσαι νέγρα», θυμάται η Μπρίτζες.
«Από τη στιγμή που το είπε, ήταν σαν να ήρθαν όλα μαζί στο μυαλό μου. Όλα τα μικρά κομμάτια που είχα συλλέξει, όλα ταίριαξαν και στη συνέχεια κατάλαβα. Ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχουν παιδιά εδώ, είναι εξαιτίας μου και του χρώματος του δέρματός μου. Και δεν ήταν το Mardi Gras. Ήταν η αφύπνιση μου. Ήταν πραγματικά η πρώτη μου φορά που αντιλήφθηκε τι είναι ο ρατσισμός.
@The Barbara Henry Courage in Teaching Award
«Αν οι γονείς μου, μου είχαν πει μην παίζεις με κάποιο παιδί επειδή είναι λευκός, είναι Ασιάτης, είναι Ισπανόφωνος, είναι Ινδός, είναι οτιδήποτε…, θα το έκανα. Δεν θα έπαιζα μαζί του» έχει πει η Μπρίτζες που κατάλαβε ότι το μίσος και ο ρατσισμός είναι θέμα παιδείας. «Το μεταδίδουμε στα παιδιά μας και περνάει από τη μια γενιά στην άλλη» είπε.
Χρόνια αγρότερα, το 1993, ο αδερφός της Μπρίτζες πυροβολήθηκε σε δρόμο της Νέας Ορλεάνης. Το 1995, ο Κόουλς, καθηγητής πλέον στο Χάρβαρντ, έγραψε ένα παιδικό βιβλίο με ηρωίδα την Μπρίτζες, το The Story of Ruby Bridges.
Το βιβλίο έγινε best seller και η Ρούμπι Μπρίτζες έγινε μια ακόμη ηρωίδα στις ΗΠΑ της μισαλλοδοξίας.
Αν δεν υπήρχε η Μπρίτζες, δεν θα υπήρχε ο Ομπάμα
Τα έσοδα από το βιβλίο βοήθησαν την Μπρίτζες να δημιουργήσει το ίδρυμά της, να χρηματοδοτήσει μαθήματα τέχνης στο σχολείο που τη σημάδεψε για πάντα και να περιοδεύει στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας για να μάθουν όλοι την ιστορία της.
Όταν το 2005, ο τυφώνας Κατρίνα έπληξε τη Νέα Ορλεάνη και το σχολείο υπέστη σοβαρές ζημιές, οι αρχές θέλησαν να κατεδαφίσουν. Η Μπρίτζες το έσωσε. «Ένιωσα ότι αν κάποιος έσωζε το σχολείο, θα ήμουν εγώ» έχει πει.
Όταν ο Μπαράκ Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ η Μπρίτζες δέχτηκε μια πρόσκληση στον Λευκό Οίκο. Ο Ομπάμα την αγκάλιασε και της είπε: «Ξέρεις, είναι δίκαιο να πούμε ότι αν δεν ήταν αυτή τη στιγμή, ίσως να μην ήμουν εδώ σήμερα».
Σήμερα το σχολείο της στη Νέα Ορλεάνη είναι πλέον ένα σχολείο κυρίως μαύρων καθώς ο λευκόπς πληθυσμός της πολιτείας είχε μετακομίσει σταδιακά, αποφεύγοντας τη «μαύρη πανούκλα».
Η πόλης της Μπρίτζες είναι από τις πιο φτωχές πόλεις στις ΗΠΑ και η μάζη της Μπρίτζες για δικαιοσύνη συνεχίζεται.
«Μόνο ενωμένοι»
«Πρέπει να παλέψουμε όπως τότε, σκληρά. Να βρούμε τη ρίζα του κακού, να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να μάθουν το ένα για το άλλο. Να μεγαλώσουνε μαζί, να παίξουνε μαζί, να μάθουνε μαζί. Ο περισσότερος χρόνος που περνούν τα παιδιά μακριά από το σπίτι είναι στο σχολείο. Ξέρω ότι υπάρχουν αμφιβολίες και από τις δύο πλευρές για αυτό, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής εκτός εάν εμείς, οι άνθρωποι, είμαστε ενωμένοι» έχει πει η ακτιβίστρια που είχε την πιο καλή δασκάλα του κόσμου.
Η Ρούμπι μετά την αποφοίτηση της από το σχολείο, έγινε ταξιδιωτικός πράκτορας, παντρεύτηκε, απέκτησε τέσσερις γιους και μεγάλωσε τα παιδιά του δολοφονημένου αδελφού της.
Μια λαμπερή, επίμονη ακτιβίστρια για τα πολιτικά δικαιώματα, ίδρυσε το The Ruby Bridges Foundation για να βοηθήσει στην προώθηση της ανεκτικότητας και στη δημιουργία αλλαγής μέσω της εκπαίδευσης.
Το 2010, η Μπρίτζες συναντήθηκε με τους συμμαθητές της, πενήντα χρόνια μετά από την αποφοίτηση τους από το δημοτικό. Αγκάλισε την Παμ Φόρμαν Τέστροετ, η οποία, σε ηλικία πέντε ετών, ήταν το πρώτο λευκό παιδί που έσπασε το μποϊκοτάζ στη Ρούμπι και την προσέγγισε.
Πολυβραβευμένη για το έργο της (στις 8 Ιανουαρίου 2001 τιμήθηκε με το Μετάλλιο Προεδρικών Πολιτών από τον τότε πρόεδρο Μπιλ Κλίντον και τον Νοέμβριο του 2006, τιμήθηκε ως Ήρωας κατά του ρατσισμού στη 12η ετήσια Συναυλία κατά του Μίσους στο Κέντρο Κένεντι στην Ουάσιγκτον, DC) η Μπρίτζες είναι φως και τη φλόγα την προστάταψε και τη φρόντισε η κυρία Χένρι.
Πηγή: www.in.gr